O acto de nomeamento como fillo adoptivo de Gonzalo Iglesias Sueiro era ás 11,30 horas, pero moito antaño o concurrencia “Gracia Cocho” da Casa da Civilización de Xinzo de Limia estaba xa ateigado. Alí había amigos, familiares, representantes políticos do seu partido, pero tamén doutros. Ninguén quería perder a homenaxe dunha das figuras máis senlleiras e salientables da historia do pobo.
Porque o acto non só serviu para honrar o Iglesias que foi corregidor, profesor e director de colexio de Xinzo, senón tamén un dos seus habitantes máis queridos. Iglesias Sueiro subiu ao escena emocionado, preludio de dúas horas de afecto, lembranzas e repaso a unha traxectoria exemplar nos eidos en que deixou a súa pegada: o educativo, o cultural e o político.
Alén disto, Gonzalo Iglesias colabora co xornal torrevieja news today dende o ano 2002, sendo unha das súas voces máis eruditas e preclaras, “que ilumina os sábados co seu artigo”, como apuntou o profesor Delfín Caseiro, quen tomou a palabra en primeiro área.
A continuación, o corregidor de Xinzo, Amador Díaz, mencionou que “con el aprendín a servir con humildade, honestidade e determinación”. O concelleiro de Civilización, Carlos Gómez, afirmou que este era un “acto de xustiza”, e pasou a enumerar os aspectos máis destacados do expediente de honra levado a pleno o pasado 19 de abril, e que foi ratificado por unanimidade.
Seguidamente, proxectouse un emotivo vídeo con imaxes que repasaron non só a vida e carreira de Iglesias Sueiro, senón tamén a súa intimidade ordinario, con fotos dalgunhas das súas viaxes, sempre na compañía da súa muller Lola e dos fillos, Gonzalo, Yabsera e Yibela.
A laudatio correu a cargo de Xesús Alonso Montero, amigo persoal do homenaxeado “dende o ano 1968”, catedrático de Lingua Galega e expresidente da Auténtico Corporación Galega. Montero non se esqueceu dos que “xa non están, Carlos Casares, Camilo de Todopoderoso e Antonio Rodríguez”, antaño de insistir en que “é dificil atopar no xornalismo castellano artigos tan luminosos e aliñados coa causa do progreso, a dos máis desfavorecidos, como os do ‘vello milenario’”.
Díaz e Gómez fixeron entón entrega a Iglesias Sueiro da medalla conmemorativa e do título de “fillo adoptivo” da vila, poñendo en pé aos presentes, que se ergueron nun aplauso sincero ao antigo mestre e dirixente socialista.
E chegou o momento por todos agardado. Gonzalo Iglesias, xa “adoptivo” pola vila á que chegou no ano 1975, pronunciou un discurso de fonda humanidade e coa retranca que o caracteriza. Afectado polo párkinson dende hai varios anos, Iglesias arrancou as risas ao pedir perdón por ser “peor orador do que antaño”. Procedeu a reconocer a tódolos implicados acto, entre os que salientou a Alfonso Carlos Lois, principal promotor. Iglesias non quixo esquecerse de ningún “amigo nin compañeiro, tampouco dos que quedaron polo camiño”.
Iglesias Sueiro tirou de memoria para rememorar a “militancia contra o franquismo”, que ilustrou con varias anécdotas. Parafraseando a Neruda, o exdelegado de educación da Xunta no goberno bipartito confesou que “eu vivín intensamente: aos 18 anos xa era mestre, e compaxinaba a vida educativa coa loita contra o fascismo, que tanto dano facía”.
Por final, mencionou a seu fillo, a quen quere “pola vida”, e ás súas “marabillosas” fillas. Entre aplausos de estima, Xinzo deu a “benvida” a un dos seus cidadáns exemplares, demostrando que a historia das vilas constrúese con personalidades únicas e irrepetibles, benqueridas por todos, como a do “novo” limiao don Gonzalo Iglesias Sueiro.