O máis persoal e desgarrador traballo do autor de Escudeiros (Ramirás) xurdiu dunha situación sabido difícil, na que se mergullou a súa filla maior, Minia Domínguez, de 18 anos. “Faíscas é un compendio de poemas que negociación de dar desafogo a unha situación sabido moi difícil, en relación cunha doenza llano e mantida no tempo, case catro anos e moitas hospitalizacións”, lembra o poeta, quen, como nunha catarse delante o que lle estaba a ocorrer á súa filla, envorcou case en tempo positivo e sobre o papel unha partitura poética popular con moitas doses terapéuticas.
A primeira parte “son reaccións ao día a día da enfermidade. E a segunda tamén, pero xógase coa (im)perceptible complicidade da natureza. Iso é Faíscas”, resume Domínguez Alberte, quen recoñece que o proceso creativo “a min axudóume a facerlle fronte á adversidade durante moito tempo”.
Nunha desas idas e voltas ao hospital, e co poemario case rematado, Minia incorporouse ao proxecto e completou as páxinas con ilustracións que, ata ese momento, eran unha afección só compartida no hábitat sabido e coa súa bloque. “Como o compendio trataba do tempo cando estiven enferma, como tiña poco que ver comigo, creo que lle dixen eu -medio de broma- de facerlle uns debuxos. Pensaba en poco máis íntimo, mínimo para transmitir, pero acabámonos liando”, conta, xa recuperada, sobre un traballo que supuxo unha motivación en medio da adversidade. “Si que me facía ilusión facelo”, lembra esta estudante de bacharelato do IES Aquis Querquennis de Bande que sempre tivo claro dedicarse á rama sanitaria, pero sen deixar de costado o debuxo. “Teño proxectos en mente”, dixo cun longo verán por diante.
Nas presentacións feitas ata o momento (a seguinte será o venres en Ourense), o divulgado destacou como, delante un problema moi importante de mala saúde, se pode enfrontar esa realidade, lejos da perspectiva terapéutica coa creatividade. O valía da obra, asente Domínguez Alberte, está no poder da poesía popular -poemas pequenos, todos de doce versos, tres estrofas e rima medida-, para tratar problemas de fondura existencial universal. “Na obra non se fai remisión a mínimo visible. Tanto vale para un cancro como unha dor llano”, concluíu nun profundo respecto á intimidade sabido.