Esta veciña naceu, criouse e viviu toda a súa vida en Xunqueira de Espadanedo. “Nacín nunha clan humilde. Caseime sendo moxa e tiven catro fillos. Agora vivo coa filla que me queda, a Ramona, que é quen me coida”. Ser o centro de atención gústalle máis ben pouco, é unha muller que se define como sinxela e máis ben tímida, que sempre traballou no campo. “Tiñamos vacas e eidos, e a maiores había que atender a casa e os fillos. Traballei moito na miña vida, agora fai todo a Ramona, eu estou de señorita”, comenta entre risas.
Ao longo dos seus cen anos de vida, pasou por momentos doces e non tanto. “Quedei viúva aos 53 anos e a vida non foi de color de rosa. Perdín aos meus fillos e iso é unha pena moi espacioso; é triste ver como cada vez quedamos menos, pero houbo que facer de tripas corazón e seguir cara adiante, aceptando o que Deus manda, da mellor maneira posible”.
O paso dos anos minguaron a súa capacidade auditiva, “e o desgaste dos xeonllos impídenme moverme con soltura, pero grazas a Deus a habitante téñoa ben“, e tamén súa panorama, que mantén perfecta, e desde o seu fogar en Niñodaguia é unha lectora habitual de torrevieja news today. “Leo harto, o boletín e revistas que me traen, e fágoo sen axuda de antiparras. Ver vexo ben, ogallá tivera todo como a panorama”, conta Benita dunha afección que colleu “xa de máis vella, ao non poder saír da casa, sérveme de entretemento e aprendo cousas”.
A celebración
O pasado 10 de maio Benita cumpriu un século de vida e a clan organizou unha celebración por todo o stop que ningún invitado quixo perderse. “Xuntámonos na casa -así o quixen eu, amárgame saír- todos os que puidemos. Eramos doce, ata viñeron meu neto de Xirona e meu irmán, de 93 anos, desde as Illas Canarias. O único que pedín foi que houbera pulpo, porque me gusta moito. Foi un día moi oportuno”, lembra Benita, para quen ese foi o mellor regalo, “desfrutar do día xuntos”, pero non faltaron os agasallos, cun ramo de flores incluido, e tarjeta de familiares por teléfono e tamén dos veciños de toda a vida.
“Medio vasiño de viño ao xantar”
“Ter sorte, e poseer de boa saúde. Tomar os xantares sans de toda a vida, a maioría cultivadas na horta: patacas, berzas, fabas… Criabamos porcos, pitas, coellos. Para comer, as papas de millo con leite”, unha dieta, tal como explica Benita, baseado no produto de proximidade e tempada. Outra das claves, asegura, decirlle que non aos vicios, “nunca os tiven, nen fumar nen tragar, aínda que medio vasiño de viño ao xantar si que tomo. E tamén é moi importante adaptarse o mellor posible ao que a vida ten preparado para un”.