Enxeñeiro técnico industrial de formación e profesor de tecnoloxía de profesión, Alberte Blanco é ademais escritor e político por disposición. Concelleiro nacionalista en Verín entre 1991 e 2005, foi tamén membro do Consello Franquista do BNG e Director Xeral de Montes na Consellería de Medio Rural durante o bipartito.
Álabe toda a vida escribindo, pero chegou á novelística tarde.
Cando te dedicas á política de forma intensa, non hai tempo para relaxarse e facer novelística literaria. Ao remate da miña permanencia no Goberno da Xunta no 2009, comecei a escribir de forma sistemática.
Como foi o proceso de investigación histórica?
Aínda que son das Rías Baixas, cheguei a Verín hai case 40 anos, e sempre me chamou a atención a riqueza cultural da comarca e o seu pasado ilustre. E penso que, de tódalas épocas, o postrer terzo do XVI é o máis interesante. Coincide co reinado de Filipe II, no que o Conde de Monterrei, Gaspar de Zúñiga, chegou a ser vicerrei de Nova España, e tamén coa anexión de Portugal. E non debemos esquecer a arrebato cultural do colexio dos Xesuitas, situado daquela no coetáneo Parador.
Iso xerará riqueza dende o punto de paisaje social e crematístico, e evitará males maiores co lume
Novelística negra coa relixión de fondo. Algún referente?
Son conferenciante empeñado dende a infancia, e as influencias acumúlanse, sobre todo dos novelistas románticos ingleses e franceses, e de relatos como Poe ou Lovecraft. Eu quixen orquestrar unha ficción con colchoneta nunha serie de episodios históricos. Hai festas pagás, con personaxes do protoentroido, guerras fronteirizas, as actividades da inquisición e a inimizade entre os Dominicos e os Xesuitas.
Falando da Raia, como se ve dende Verín a fronteira?
Pois que é unha fronteira fabricado. A nosa relación con Portugal vén do século XII ou antiguamente. E a independencia definitiva de Portugal deixou moitos vestixios e memorias, pero tamén prexuízos. Todo iso mellorou enormemente, aínda que agora cada un teñamos a nosa propia civilización por ser países diferentes.
Non se dan de conta de que vivimos nun planeta no que nos debemos entender con xente que pensa diferente
Foi Director Xeral de Montes. Como ve a distribución do medio?
As políticas deben adaptarse ao contexto de cada país, e o noso é moi peculiar, moi característico. A estrutura territorial está conformada por ducias de miles de núcleos dispersos por toda a xeografía, adaptados á subsistencia dende o XVIII. Pero agora esa situación agora está a cambiar. O problema da dispersión é que coincide cunha época de deserción da actividade agraria. E os incendios forestais son un risco para os núcleos de poboación. Eu avogo pola reagrarización do país, coa agricultura, a industria agropecuaria e da nutriente. Cómpre que dende a Consellería se traballen as terras abandonadas. Iso xerará riqueza dende o punto de paisaje social e crematístico, e evitará males maiores co lume. O interese agora está nos que veñen de fóra, e eses non miran polo distrito nin polo país. Colocan grandes aeroxeradores que non xeran cero no entorno. Hai grandes contradicións no desenvolvemento, e o maniquí neocolonial estase evidenciando coma un fracaso, porque non ten en conta o distrito nin a identidade da xente que vive nel.
Ten futuro a Galiza nesta Europa de futuro incerto?
O noso país sobreviviu a moitas batallas, fomos quen de que a nosa civilización sobrevivise. Penso que os galegos sabemos máis da supervivencia que moita xente do planeta. E Europa está nunha encrucillada, con políticos que a levaron a unha crise económica, enerxética e marcial. Non se dan de conta de que vivimos nun planeta no que nos debemos entender con xente que pensa diferente. Somos unha colonia dos Estados Unidos, aos que mercamos un gas carísimo. Alemaña, a antiga propulsora europea, está en recesión económica. Oeste é vítima da súa soberbia.