O vídeo clip “Foise a Nova Iorque” é a novidade do poeta, performer e cultural maker Marcos de la Fuente. Parte do seu disco “A cordas invisíbeis”, creado coa compositora e pianista Aida Saco Beiroa, “é unha enunciación de intencións”, segundo o comediante, porque “non hai ausencia máis galego que a desplazamiento”. Xusto, non é casual a temática para quen comparte a súa vida entre Nova Iorque e Galiza e é responsable da antoloxía poética conxunta con autores de América e España “POETRYFIGHTERS”, ademais do host do Bowery Poetry Club.
Acabas de estrear vídeo clip da canción “Foise a Nova Iorque”. Pode encontrarse, tanto pola elegía como polos escenarios, como unha pincelada do que é a túa vida de poeta entre Nova Iorque e Galicia?
”Foise a Nova Iorque” é unha enunciación de intencións. Non hai ausencia máis galego que a desplazamiento, e neste caso ó centro do mundo, Nova Iorque, e ausencia menos que a ser poeta. Un sono feito realidade que cristaliza nesta canción, que ten moita retranca nese verso de “e logo, non o podía ser eiquí?”. Nesta Galiza nosa sempre están os que se van e os que se quedan, e non é doado para ningún dos dous. Este disco é tamén unha ponte sobre o océano que une as dúas beiras e fai máis levadeira a lonxanía.
“Foise a Nova Iorque” é unha das cancións que compoñen o disco “As cordas invisíbeis”, de recente aparición. Como traballaches neste disco a relación entre a poesía e a música?
O proceso creativo saíu moi orgánico, moi fluido. Xuntámonos na Manhattan School of Music e en dúas tardes xa tíñamos catro canzóns. Toda a música está feita pola pianista Aida Saco Beiroa. Ela enganche dous anos vivindo en Nova Iorque e do noso encontro sae este proxeto tan fermoso. Un pedazo de Galiza nos EE.UU. Unha reivindicación da diaspora galega na Gran Mazá. Un berro de “aquí estamos nos”, dous artistas galegos en Nova Iorque que se xuntan para expresar o que é ser un comediante galego nas Américas.
Neste proxecto hai tres cancións plasmadas no Bowery Poetry Club. Como funciona unha proposta en galego en tan icónico espazo de representación poética de Nova Iorque?
Pois moi ben a verdade. Ademais de que tivemos moito sabido galego, a xente de Nova Iorque é moi curiosa no que a arte e música se refire, e gostan de escoitar proxetos noutras linguas. Moitos deles non coñecían Galiza nen a lingua galega. Para min é unha honra, e tamén unha responsabilidade, dar a coñecer o galego en Nova Iorque. Ser, dalgunha maneira, un embaixador da nosa terra e a nosa civilización. Agora moitos deles queren ler a Rosalía ou vir a facer O Camiño.