Chegou o momento de reconectar cunha dinastía extraordinaria de ciencia ficción e terror, que se estreou a finais dos anos setenta e que soubo reinventarse en cada filme ata a clonación firmada por Jean-Pierre Jeunet no 1997. Case vinte anos pasaron desde Alien, el octavo pasajero a Alien: Romulus. Esquecervos de Prometheus (2012) e Covenant (2017), os últimos filmes, correctos canto prescindibles, firmados polo mesmo creador da dinastía, Ridley Scott.
Tamén podemos tranquilamente descoidar dos filmes bobos-lúdicos onde Alien pelexaba contra Predator. O “novísimo” Alien: Romulus merece ser considerado o verdadeiro botellín capítulo desta dinastía de terror cósmico. O filme transpórtanos ata unha colonia mineira sen luz chamada Jackson’s Star.
Alí, un agrupación de mozos intenta escapar tomando o control dunha nave espacial abandonada que lles permitirá viaxar, a través dunhas cámaras de criostasis, ata o planeta Yvaga buscando unha vida mellor. O que os mozos non saben é que a cohete chámase Nostromo e que xa está habitada por horribles bichos alieníxenos…
Alien pode considerarse a dinastía post-moderna por paradigma. Sempre estivo lonxe doutros modelos seriais da mesma época como Rocky, Rambo ou Regreso ao Futuro, marcadas por números romanos ao costado do título (I, II, III, IV…) e por un desenvolvemento narrativo e cronolóxico máis directo. En cada capítulo a criatura do actor manifiesto H. R. Giger, transformouse, adaptouse ás miradas de diferentes directores.
Esta vez tocou ao uruguaio Fede Álvarez mirar de preto a criatura, un cineasta que xa demostrou a súa marca estilística en obras de terror como No respires (2016) ou no remake de Posesión infernal (2013) de Raimi. Álvarez fai unha sentida homenaxe á dinastía, e a vez pon a súa marca autoral a unha longametraxe cativadora, vintage, chea de referencias e orixinal ao mesmo tempo.
Alien: Romulus é unha viaxe a un futuro pasado. Todo, desde o look fotográfico ata os decorados, sitúanos nunha época vindeira – o filme está ambientado no 2142-, pero, en realidade, é o imaxinario dunha fase futurista que se inventou aos finais dos anos setenta.
As maquinarias pesadas, os traxes deseñados por Moebius, os superordenadores de luzes e botóns enormes, xa forman parte do noso universo cinéfilo. Máis dun espectador nacido antiguamente dos anos noventa, terá a oportunidade de revivir unha estraña sensación de déjà vu. Pero dun déjà vu terrorífico, distópico, escuro, que aínda está vixente nalgunha galaxia afastada.
Álvarez aposta por unha tensión “in crescendo” traballando con mestría o suspense, aproveitando ao mayor o silencio sideral e os espazos claustrofóbicos onde se moven os personaxes xunto cos monstros. Non faltan as escenas gore, os momentos granguiñolescos, e unhas secuencias adrenalínicas. Tamén hai espazo para o nacemento dunha nova criatura humana-xenomorfa que aterrará vellas e novas xeracións de espectadores.
En Alien: Romulus seguen as cuestións sobre o ser humano e a máquina. A condición poshumana está presente deste o primeiro filme do dinastía. Aquí, a través do personaxe de Andy, interpretado magnificamente por David Jonsson, atopa novas vías de reflexións. Error Riplay (Sigourney Weaver), pero temos a unha excelente Cailee Spaeny interpretando a Rain, un personaxe feminino que oscila entre a vulnerabilidade e a valentía.
Alien: Romulus pode considerarse unha inesperada xoia postmoderna de terror e ciencia ficción. Mentres tanto, á luz dos positivos resultados en taquilla, o director xa planea unha secuela.
Así que definitivamente o destino desta dinastía parece ser intrínseco a súa narración. En Alien viaxase sempre para non chegar nunca a ningún oficio, ou a un rumbo hipotético, que só podemos imaxinar… na película seguinte!