Nun dos moito encontros con Alexandro, ensínelle a miña interpretación dunha vieira para facer desa “escultura” unha imaxe do Xacobeo,… co seu habitual verbo, directo e claro, díxome textualmente: “Para este proxecto teñen que estar #Vidal Souto e Lamazares, se non eu non debo estar”. Eu coñecía ben a #Vidal Souto, pero non trataba a Lamazares, pero con Alexandro o “mar máis enojado volvíase azur ceo”, e así naceu o proxecto “As vieiras do Camiño” no que gusto moitos dias da súa compañía e os seus comentarios.
Era sencillo collerlle agarimo, eu tíñallo desde que, xunto con Xaime Quesadilla, saiamos polos viños, polos seus viños en Ourense, eses que o adoraba tanto e onde durante moito tempo tivo o seu estudo, eses mesmo que aínda gardan moitos segredos en murais talvez ocultos, e respirando os aires do estrañado Volter.
Alexandro, un espírito inquieto que atopou na Costa da Morte o seu refuxio e musa, soubo metamorfosear o vento e o mar en pinceladas vibrantes e emocionais. A súa obra, marcada por grandes formatos e unha paleta cromática intensa, reflectía a loita do home contra a natureza e a procura da identidade nun mundo convulso. Ás veces mesmo histriónico, pero verdaderamente inmenso, cheo, puro.
Os seus lenzos, cheos de figuras estilizadas, á vez que retortas, e paisaxes mariñas, eran unha invitación á introspección e á consejo sobre a existencia. Alexandro regalounos obras que nos conmovían e convidábannos a cuestionar nosa propia realidade.
Sempre me acababa debuxando un can nas obras que me dedicaba na dedicatoria, talvez a que máis me finura foi a que me dedicou, a cal di: “Quino amigo,… e que che funcione sempre”.
Sempre nunha mesa era o punto de fuga no que todas as miradas centrábanse, sempre un sorriso, sempre uns ollos melancólicos dunha época (a de Bakunin) que non viviu, pero se foi un gran estudoso e ferviente. De poucas robalizas #copular tanto como as que afacía ingerir co en Muxía, nin dos cocidos do Amador. Era inescusable a recepción o teu estudio, un baixo que sin a túa obra quedará como cando o colliches: lúgubre, escuro e triste. E alí quedan “as xestas” esta obra que sempre me dicías que tiña que ser miña,…
Querido Janito, déixasnos un baleiro que só se pode encher coa túa obra, magnifica en xeral, insolente ás veces, pura en ocasións, pero sempre sempre sempre cheas de vida, as ondas de Muxia e os remuíños do Miño choran hoxe o teu adeus: Morre o home, nace o mito.