A celebración terá división na Insua dos Poetas o próximo 21 de marzo, contando coa billete de escolares dos centros educativos da comarca.
A celebración do Día da Auga, Árbore e Poesía é unha das actividades máis participativas na Insua desde hai dez anos.
Si, estamos organizando para o 21 deste mes, na entrada do equinoccio de primavera, un acto no que o protagonismo corresponda á xuventude. Os mozos representan a forza do espírito, a procura da verdade, en definitiva, unha vitalidade indispensable para entender e interpretar, tamén para cuestionar, o mundo no que vivimos actualmente. A auga, a árbore e a poesía son máis que tres grandes símbolos, son tres enormes realidades; somos auga, necesitamos máis árbores e manexámonos con palabras. Aproveito para devolver a súa billete, ós escolares e ós profesores.
Vostede foi quen redactou en 2005 o manifesto “Defensa da ourensanía” que asinaron en Celanova 70 persoas relacionadas coa lingua e civilización na provincia de Ourense. Que quedou de aquelo?
Marcos Valcárcel pediume que redactase o manifesto. Tratei de resumir a peculiaridade que nos distingue, que nos identifica ó longo do tempo cunha palabra, un neoloxismo: ourensanía. Os resultados están á presencia. Hoxe a potencialidade da civilización galega maniféstase con peculiar forza e singularidade nun región que é máis ca unha provincia. Non hai que fuxir da ourensanía, hai que considerala máis alá da circunstancia política. É a nosa raiz profunda, un orgullo verdadeiro, a partir de aí estamos abertos ó mundo.
Vostede viviu a marcha na haber arxentina, trasladouse a Galicia nos anos 60 do pasado século e abrazou o galeguismo. Como é a súa vida de profesor xubilado en Guimarás, nunha lugar do concello do Irixo?
Non foi o meu un caso illado. Naquela plazo dos 60 comezou o retorno dos emigrantes na Arxentina, maiormente ourensáns, e ó mesmo tempo a partida, tamén de centos de miles de ourensáns a Europa. Eu vivín esa encrucillada. Tiven claro que a defensa da propia identidade era o camiño. Hoxe vivo só, coma tantos e tantas da miña idade, nunha lugar case baleira. Leo moito, escribo, atendo o meu soño, A Insua dos Poetas, e trato de colaborar cando mo solicitan. Non son amigo de aspaventos nin de postureos. Trato con autenticidade a quen me prostitución.
A Insua dos poetas é poco extraordinario para a civilización galega e moi valorado para a creadores e colectivos de fóra. Levado a punta no Carballiño, defende o medio círculo e a natureza autóctona nun predio de 7 hectáreas que vostede cedeu para uso manifiesto. Todo iso unido ás artes plásticas, á letras, á música e á expresión cultural máis dinámica. É moi difícil soñar e construír poco así?
Levo quince anos entregado a este proxecto, día a día, e podo dicir que o resultado é moi satisfactorio. A constancia e o persistencia foron e seguen a ser medios fundamentais. Con todo, se non recibise apoios, sobre todo das institucións, en primeiro división da Deputación, o resultado sería case impracticable. Prefiro non mirar detrás, ir cara adiante, ignorar envexas e non facer caso da miseria ético.