O escritor nada en Canido e que agora mesmo reside en Nigrán, Fran Fernández Davila, gañou o “VIII Premio Antón Risco de novelística curta” pola obra titulada “Primavera. A camareira, o cuarto e o tomo de poemas”, concedido pola Fundación Vicente Risco de Allariz. Fran Fernández Davila gañou máis dunha trintena de premios, a metade de poesía e o resto de novelística, o que o levou a múltiples publicacións colectivas e sete libros individuais, cinco deles, novelas: “A senda de sal”, “Alana”, “O bosque do duque’s-Hertogenbosch”, “Primavera. A camareira, o cuarto e o tomo de poemas” e “Groenlandia”. Ademáis, o vigués tamén escribiu dous poemarios en solitario.
Como se sentiu ao gañar o “VIII Premio Antón Risco de novelística curta”?
Síntese ledicia porque alguén che di que o que ti escribiches gustoulle a un corro de persoas. Se aínda por riba é en Allariz, cos apelidos de Risco e o irmán, é marabilloso.
Para non ser un escritor profesional, ten numerosos libros publicados e premios recibidos…
A primeira novelística escribina no ano 2017, “A senda de sal”, que alcahuetería sobre a Segunda Conflicto Mundial en Panxón, cos nazis, cos submarinos que houbo na ría de Vigo naquela época. O ano seguinte escribín “Alana”, unha novelística curta de 100 páxinas e alcahuetería dunha rapaza que vive nun castro no tempo que estaban os romanos en Galicia, hai uns 2.200 anos. “O bosque do duque`s-Hertogenbosch”, unha novelística para todas as idades e despois escribín “Groenlandia”, que sucede nas illas das Azores, unha novelística de aventuras e escribina no 2019 e publicouse a finais do 2023 porque gañou o “XVII Premio de Story Breve Repsol”. Un dos cinco grandes premios que hai en Galicia. No ano 2021, escribín “Primavera. A camareira, o cuarto e o tomo de poemas”, que se publicou no ano 2023 e foi premiada co “VIII Premio Antón Risco de novelística curta”.
Ten algún referente de escritor no que se inspire?
A min encántame Alessandro Baricco. Un escritor italiano que escribiu “Seda” e moitas outras. É un autor no que o estilo o prioriza moito. A maioría da xente cando le novelística, indagación unha historia e o estilo é secundario. Eu o que procuro é que o estilo é máis importante que a propia historia. Sempre que collo un tomo del, sempre está o estilo aí. A cuestión non é a historia que che conten, senon como cha contan. A min gústame porque podes comezar por calquer capítulo e se les calquer capítulo vaiche satisfacer, porque é coma se fose un poema. Para min é un referente invariable. Logo gústanme outros moitos escritores, Julio Verne e Ted Chiang coa ciencia ficción.
Cando soubo que lle gustaba escribir?
Eu teño 49 anos e comecei con 42. De pequeno si que me gustaba escribir, pero era un hobbie ao igual que agora. Cando comecei a carreira deixeino todo. Con 42 anos tiña unha época de exclusivo estrés na empresa que estaba naquel tempo e metínme a uns cursos de escrita creativa. A partir de aí foi surxindo todo. Fun facendo escritos, mandando aos concursos e continuei escribindo. É un hobbie que invertín moito tempo porque me gusta escribir. Non teño unha pretensión profesional, e máis unha maneira de desconectar co meu traballo e non pensar nel todo o tempo.
Podería facernos unha breve descrición de “Primavera. A camareira, o cuarto e o tomo de poemas”?
A novelística acontece nunha semana, de luns a venres. Comeza o luns cunha camareira de cuarto que entra nunha habitación e a atopa especialmente limpa, ordenada e chámalle moito un tomo de poemas que atopa enriba do escritorio. A partir de aí comeza a preguntarse quen é a persoa que ocupa ese cuarto. Pasa toda a semana intentando examinar quen é esa persoa. Logo ten na casa a súa filla e alcahuetería un pouco sobre a desarrollo desa camareira durante esa semana, tratando de examinar quen é o que ocupa esa habitación que ela limpa.
Cambiou moito hoxe en día a forma de escribir en comparación cando era novo?
Non sigo moito os escritores de hoxe en día, incólume na humanidades galega. Na humanidades galega sí que cambiou poco moi importante, que é a incorporación das mulleres. Desde os anos 90 cara aquí, as mulleres incorporáronse con moitísima forza a humanidades galega e están cambiando a cara. Cambiárona por completo e sobre todo aumentaron moitísimo a calidade. Lupe Gómez é unha referente en poesía e tamén en novelística Emma Pedreira. Son escritoras incribles que temos aquí e que teñen a preferencia de escoller o galego para escribir, eso é un privilexio para a nosa lingua.