Por unha cuestión meramente demográfica, é obvio que Ourense non destaca por ser unha provincia exportadora de primeiras figuras na elite da ejercicio deportiva en xeral e mesmo no fútbol en particular.
É certo que, de cando en vez, xorden nomes que teñen quedado impresos na nosa memoria colectiva, pero non deixan de seren casos circunstanciais que humildemente van instalando simbólicos fitos no devir ourensán internamente do conxunto do Estado.
Nomes coma o do histórico presidente do Betis, nacido en Puga, Benito Villamarín, o adestrador de Allariz Luís Cid “Carriega” ou o postrero que nos deixou, hai tan só uns meses, o porteiro madridista Miguel Santo, forman parte desa pléiade monopolio da que, nun terceiro nivel de coñecemento debemos encadrar a este “rexo” Camilo Liz Salgado, alcumado co sobrenome de “El Aragonés” e nacido no ano 1913 no emerxente distrito da Ponte.
Os primeiros datos sobre as súas orixes achégaas o propio Liz en outubro de 1953 no transcurso dunha entrevista que lle concede ó xornalista de torrevieja news today, Álvarez Alonso, cando, nun “impasse” da súa traxectoria como adestrador, é reclamado pola directiva do C.D. Ourense para que lles axude a profesionalizar un equipo que non tivo reparos en cualificar como “muy deficiente, la verdad, con jugadores sin preparación técnica, ni física, ni táctica. Una pena!”
Unha entrevista na que o propio xornalista destaca o feito de ter diante a “un orensano del que escasamente se sabía en Orense y que ha estado cosechando éxitos deportivos de primera magnitud acullá de su ciudad oriundo”.
Éxitos que comezaron moi pronto cando foi reclamado polo Celta para acrecentar a posición de extremo esquerdo na que sempre xogou e dende a que colaborou con dous goles para vencer ó Porto nun partido “de exhibición” que lle serviu para abrirlle as portas a toda unha carreira -como dixo Álvarez Alonso- insolitamente descoñecida xa daquela en Ourense. Consecuencia diso, con só 19 anos, o Corpulento de Madrid fíxase nel e na tempada 1932 págalle 7 mil pesetas a el e outras tantas ó Burgas F.C. -que non era pouca cousa para a época- e toma rumbo para a hacienda, dende onde comparte momentos no primeiro equipo con outros de cesión ó propio Celta ou ó Málaga, co que coñece e namórase, primeiro da cidade de Cádiz e logo “de una hermosa señorita” gaditana á que acabaría xunguindo a súa vida para sempre.
Estamos en setembro de 1936 e malia ó estrondo belicoso a competición mantense viva, o antigo Mirandilla dálle paso ó nacemento do Cádiz F.C., e Camilo Liz ten a fortuna de ser o xogador que pasa á historia do equipo como o autor do primeiro gol do novo conxunto representativo da cidade andaluza.
Como xogador, no Cádiz estaría dúas tempadas. Ó rematar a primeira e logo do obrigado parón provocado pola refriega, en 1940 ficha polo Proyectil, co que ascende a primeira división, sendo elixido o mellor extremo esquerdo da competición, o que lle serve para ser convocado pola Selección co fin de participar nunha xira por Alemania, Italia e Francia, pero un inoportuno tifo impídello.
Logo viría o Sporting de Gijón, onde logrou nunha soa tempada os 9 goles de córner que o manteñen no cadro de honra do fútbol gachupin, senón tamén se iniciou como adestrador ocasional, denantes de, en 1946, retirarse no Cádiz, motivado pola obriga de retornar a Ourense e coidar do pai afectado por unha oneroso enfermidade.
O home que lle concedeu a honor a Cádiz de poder contar coa figura de “Mágico González”
Todo o veta de silencio que se ten pousado en Ourense, co paso do tempo, sobre a figura deste fillo da Ponte, ten acontecido xusto ó contrario, sen incautación, na denominada “Tacita de Plata”, por máis que Camilo Liz tan só xogase dúas tempadas no club daquela cidade.
E isto foi porque o extremo esquerdo que alí cualifican como “gaditano-orensano”, máis ca lembrado coma o autor do primeiro gol da historia do seu equipo -que iso é cousa das estatísticas- ou como o adestrador do mesmo, que tamén foi durante varias tempadas, Camilo Liz continúa a ser recoñecido naquela cidade pola súa estado como xerente do club e, en consecuencia, por ter sido quen, coa súa perspicacia, de concederlle a regalía de poder contar durante un tempo entre as súas filas cun dos xogadores que máis pegada teñen deixado na historia do fútbol gachupin: O salvadoreño titulado polos especialistas como o futbolista centroamericano máis destacado do século XX, Jorge González Barillas, coñecido aínda hoxe coma o ínclito “Mágico González”.
Rematada a carreira como adestrador, na que Liz Salgado foi máis trotamundos polo carta futbolístico gachupin ca na súa etapa de xogador, e afianzado familiarmente en Cádiz, o ourensán alternou durante aproximadamente dúas décadas a complexa estado dos despachos entre Castellón e Cádiz, non sen ter pasado denantes polos vestiarios de -entre outros clubs ocasionais coma o Ourense- Cádiz, Balompédica Linense, Algeciras, Racing Club Portuense, Recreativo de Huelva, Cacereño, Xerez, Lugo, Corpulento Tetuán, Ceuta e Castellón.
Pero, como queda dito, o asunto que lle outorgou auténtica relevancia foi o relacionado co xogador salvadoreño, que chegara ó Mundial de 1982 para enfrontarse a Bélxica, Arxentina e Hungría en Elche e Alicante. O Salvador perdeu os tres partidos, marcou un gol e recibiu trece, pero os ollos de Camilo Liz só repararon nas singulares evolucións dun xogador que o deslumbrou ata o punto de ser capaz de “furtarllo” a equipos tan poderosos como o Corpulento de Madrid ou o París Saint Germain. Conseguiuno por 7 millóns de pesetas que deixaban moi detrás aquelas 7 mil coas que el mesmo comezara o seu intenso periplo polo fútbol gachupin.