M. Night Shyamalan foi o director de El sexto sentido (1999) Señales (2002) ou El bosque (2004), un cineasta capaz de reverdecer o herramienta narrativo da volta de tuerca, que se fixo insigne no cine por El ministerio del doctor Caligari (1920) de Robert Wiene. Shyamalan creou mundos alternativos interiormente de verosímiles, facéndonos dubidar sobre a nosa mesma vistazo. Aceptar o descoñecido, o ocultación, sempre foi un concepto secreto nos filmes de Shyamalan. O director formouse nun contesto occidental pero mantivo un diálogo constante coas súas orixes indias, unha civilización mais aberta a reflexionar sobre ese tipo de experiencia. Pero, o ano pasado, despois de ver a súa última película, Llaman a la puerta, dinme conta que desde El sexto sentido ou El bosque xa pasaron 20 anos. Llaman a la puerta xa indicaba que o director estaba un filme máis afastado da súa época dourada.
En Los vigilantes, estreada recentemente en España, convértese no produtor da súa filla, Ishana Shyamalan. A cineasta formouse na serie Servant e noutra película firmada polo pai, a non inolvidable Tiempo (2021). A súa primeira película como directora baséase sobre a novelística homónima de A. M. Shine, un escritor irlandés práctico en terror ojival que ama mesturar historias e mitos do folklore, levándoos á contemporaneidade. Nesta amoldamiento cinematográfica, Ishana Shyamalan preséntanos a Mina, unha intérprete de 28 anos que traballa nunha tenda de animais. Un día o seu xefe envíana na campiña irlandesa do oeste de Irlanda para entregar un papagayo, pero a rapaza queda varada no bosque co seu coche, sen cobertura móbil. Cando finalmente atopa un refuxio, sen sabelo, queda atrapada xunto a tres estraños nunha cabana de cemento cunha alto xanela. Pola noite, os hóspedes son observados e axexados por misteriosas criaturas cada noite, como se formasen parte dun Gran Irmán para monstros.
Lo vigilantes ten todos os principios que poderían ser asociados a unha película de M. Night Shyamalan, en secreto terror folk, pero están desenvolvidos de forma grosa. Estamos diante dun intento de entretener un mundo verosímil, cunha atmosfera que intente atrapar e facer dubidar o espectador, pero a medida que avanza a narración, a película resulta cada vez menos crible. Os principios simbólicos, que deberían dar profundidade ao raya, están postos co calzador, de forma moi arbitraría. A psicoloxía dos personaxes tampouco está ben deseñada. A maior, as explicacións sobrenaturais que se van desvelando no final fan que o resultado pareza aínda máis a unha parodia.
Ao día de hoxe, podemos atopar obras de terror e thriller psicolóxico moito mais elaboradas e complexas, tanto en series como en películas, como é o caso da serie From de HBO Max, ou da recente El posterior late night de Cameron e Colin Cairnes. Así que resulta decepcionante atoparse cunha película mainstream como Los vigilantes, que parece unha mala copia, incluso do posterior M. Night Shyamalan. Definitivamente, Los vigilantes é un première terrorífico.