Nunha “escolma de poemas nos que se funden a sátira e o vehemencia destemido nun asumido anarquismo afectado” basearase a presentación na cuarta estampación de “PoesíaenRIBA” de Carlos Santiago, escritor, dramaturgo e músico que se presentará no Festival de Poesía Performática Museo Etnolóxico de Ribadavia este venres 2 de agosto, nunha xornada compartida con David Trashumante. O sábado 3 estarán Yolanda Castaño, Aida Saco Beiroa e Marcos de la Fuente, coa Igrexa da Madalena por ambiente.
Cunha traxectoria desenvolvida desde os anos 90 nas artes escénicas pero tamén na poesía e na música -sobre todo no rock de Santiago de Compostela, de donde é oriúndo, promete e moito para o seu performance en “PoesíaenRIBA”.
Como será a túa presentación en PoesíaenRIBA, teniendo en cuenta os teus dotes de poeta e músico?
Farei unha escolma de poemas nos que se funden a sátira e o vehemencia destemido nun asumido anarquismo afectado, algúns deles suliñados por bases rítmicas ou melódicas, porque na miña poesía hai sempre unha fuga cara ao rock, o rap ou mesmo xéneros musicais absurdos. Son poemas escolmados da miña “Ontoloxía Poética” (Carlos Meixide Ed. 2021), na que se recolle a miña creación poética desde hai vinte anos, de sempre enfocada á realización escénica, e que recombino en cada recital conforme me pete na alma.
Por que cada vez hai menos sitio para espazos culturais da clase de PoesíaenRIBA? Dun tempo para acó, tanto cambiou o satisfacción e os consumos da xente como para que unha gran maioría priorice a verbena moi por encima de calquera outra manifestación cultural como pode ser un recital de poesía?
Non lembro que a xente priorizase nunca a poesía sobre outras expresións culturais. Se cadra nas trincheiras, durante a Pugna Civil Española, cando María Teresa Arrojado e Rafael Alberti axitaban a conciencia política das milicias populares con poesía, deuse poco parecido. En calquera caso, o problema de rasgar espazos á marxe da civilización dominante -da pura e absoluta mercantilización da vida-, é que xa perdemos a capacidade de autoorganización en ayuda dun consumo pasivo e intranscendente de produtos caducables e inocuos. A civilización nunca pode ser consumo. A civilización é experiencia pura de nós mesmos e nós mesmas, tanto individual como colectivamente, e iso é cada vez máis intolerábel na crecente sociedade de control na que nos vemos sumidos. Verbena si, claro, por todas partes. Poesía, só nas trincheiras. Problema? Que hai que poñerse a cavar.