A inclasificable facción que forman Nuno Pico, María Grep e Clara Claro actúa no Extruga na Rúa de Verín o sábado 24, ás 22,45 horas, na Preguiza.
Comezou este proxecto en solitario, pero coa incorporación da María e da Clara, Espacioso Amore deu un brinco.
Nuno: Eu penso que si. Nótase sobre todo a nivel humano. Sempre recordamos moito entre nós o día que lle preguntei á María se quería vir comigo (María o interrumpe).
María: Faloume polo WhatsApp en plan, “teño poco que dicirche”. Era todo un enigma, e igual pasaron dúas semanas ata que mo dixo. “Ten que ver coa música”, era o único que me dicía.
N: Eu estaba moi nervioso, teño moito medo ao rexeitamento. Con Clara non foi tan traumático. E musicalmente nótase a diferenza de ser tres. Tamén a experiencia de ir tocar por aí. Pásamolo súper, súper ben. Hai pouco non puidemos ir os tres e, cando iso acontece, o concerto mola igual, pero a experiencia xa non é a mesma.
M: Neses casos a Clara e o Nuno escríbenme para preguntarme que teñen que facer, cando se teñen que duchar e tal (todos rin, incluída a Clara).
N: Como ves, o de tocar si, pero a loxística non é o noso.
As súas referencias musicais son case infinitas. A xente fala das humanidades bizarras, pero a almohadilla instrumental é un prodixio.
N: Gravamos o novo libro hai pouco, e hai arranxos de teclado que, se non fora por María, non saerían nunca. Nós a verdade é que temos gustos súper diferentes. Que escoitemos en popular, non esaxero, só Amaral ou Marcelo Criminal.
M: Cada un tiramos para un costado, Clara tamén.
N: Ao final, é certo que no directo adaptámonos ben ao estilo que facemos, aínda moi herdado do que facía eu só: un estilo rápido, animado, baile. Pero logo cada un é “de su padre y de su origen”. Antaño que musicalmente, temos boa afinidade persoal. “Temos que facer si ou si un comunidad de synth-punk que recorde a Sigue Sigue Sputnik porque iso é o mellor?” Pois non. A nosa unión musical ten que ver con conxeniar entre nós.
É a nosa xeración a da ansiedade de echar a examen a espaldas e arrepentirnos de non “ternos enchido e falado de cousas”?
N: Que o digan elas, eu non me podo arrepentir de non ter saído (ri). Tiña sentido na pandemia, co confinamento. Pillounos nos últimos anos da universidade, cando todo o mundo estaba decidindo que facer coa súa vida, que ían ser de adultos e, de súpeto, ostrás, estivemos pechados uns cantos meses.
M: Eu non me arrepinto de carencia!
Este ano o Extruga apostou só por artistas galegos. Como ben dicían, a lingua abre portas?
N: No noso caso iso xa está superado. Penso que os grupos en galego xa non teñen esa angustia. Se cantas en inglés, tampouco vas tocar no Coachella (todos rin).
Por zaguero, que nos poden adiantar do seu terceiro e novo libro?
M: Para min é moito máis escuro, cru. Cada vez menos rock na vida, pero con máis escuridade na música.
N: Se non hai ningunha desgracia sairá a principios do ano que vén, e son 11 temas.