A medida que avanza, o relato parece sacado directamente das vivencias reais da comunidad Bellido Durán e do colección vírico cristiano de youtube Flos Mariae, xa retratados no documental The Wolfpack (2015). Aínda que Los Javis rexeitan calquera remisión directa cara á comunidad, resulta evidente que hai un coñecemento profundo sobre estes feitos e fíxose un importante traballo de investigación sobre seitas e experiencias de fanatismos e de control.
Son realidades inquietantes, como o da comunidad Turpin ou dos mesmos Bellido Durán, onde os pais encerraron en casa aos seus fillos para cumprir unha cometido divina. Unhas situacións de atropello descendiente onde películas como Canino (2009) de Yorgos Lanthimos se quedan cortas. O tema da fe e da relixión están presentes noutras obras de Los Javis pero La Mesías fai un paso máis aló. Engade enigma e thriller a un cadro xa perturbador incluíndo encontros na terceira escalón e experiencias lisérxicas baixo a sombra da montaña máxica de Montserrat.
Sobre o papel parece un despropósito. Pero aquí está o talento dos creadores. A serie é o resultado manifesto dun traballo minucioso e asaz enxeñoso. É a capacidade de encaixar pezas de distintos xéneros e formatos, tanto a nivel dramatúrxico como visual, para crear nunha obra coherente, por suposto orixinal, e finalmente captadora para o espectador, capítulo tras outro.
O traballo cos actores é sobresaínte. Incluso o personaxe de Montserrat, a nai dos protagonistas e interpretada por tres actrices diferentes (Ana Rujas, Lola Dueñas e Carmen Curandero) resulta perfectamente crible. Albert Pla encarna un pai fundamentalista relixioso que transmite auténtico repelús, Macarena García e Roger Casamajor son auténticos rostros adultos de nenos maltratados, con todas as matices e as variantes do sufrimento, ademais sorprenden as actuacións de Amaia Romero e Irene Balmes xunto coas dos nenos e das nenas. A serie toca numerosos temas como o a manipulación, o control, a dependencia, amais do atropello. E indica algún camiño que se pode escoller para sobrevivir ao trauma. Aínda que, como demostra o final – asaz aberto á interpretación e poco decepcionante con respecto ao resto da serie – é habitual saír destas situacións para meterse noutros contextos parecidos. Deixarse atrapar de novo en realidades aparentemente diferentes, sas e inocuas, pero, no fondo, que son a cara da mesma quimera.
As dificultades de reconstruír unha vida despois de acaecer vivido nunha seita ou acaecer crecido nunha comunidad onde estivo normalizado o maltrato, é moito máis difícil do que un final aparentemente conciliador deixa vislumbrar.
A nivel estético La Mesías logra fundir unha estética kitsch e surreal que se expresa sobre todo nas notas nas imaxes dos vídeos de Stella Maris, pasando polo cine doméstico en vhs e ata chegar á intelixencia químico. La Mesías, ademais de ser unha historia ben contada é tamén unha experiencia sensorial e visual, unha viaxe, entre a multitude dos produtos seriais, que hai que cotejar.