Cantos zapateiros houbo en Vilanova?
Aquí puido acaecer máis 300 persoas traballando no calzado. Eran talleres pequenos, familiares, traballaban ata tres personas en cada casa. En Vilanova empezou a perderse coa primeira marcha a Venezuela, anos 50 do século pasado. Pero cando eu empecei, xa non había ninguén. Os últimos zapateiros que houbo eran os que facían reparacións na rúa San Roque de Celanova. Dous irmáns, hoxe case teñen 90 anos.
Xubilase e non hai jubilación…
É unha pena, pero a vida é así. Evoluciona. A semana que vén deixarei de traballar unha parte do oficio, a de cortar eu a pel, e en outubro, deixareino.
Agora que terá máis tempo, o veremos máis atendendo aos rapaces que visiten a Adega de San Vivián?
Eu estou sempre disposto, para o que queiran. Xa me teñen chamado e, así o dixen na derradeira reunión da Fundación Curros Enríquez da que son patrón, estou sempre estou disposto a colaborar. E é unha pena que se perdan os oficios e os nomes… Hai moita ferramenta que está podrecéndose nas casas, que non as van usar para nulo, aquí a xente vén e as ve.
Cantos anos barra na profesión?
Eu levo toda a vida relacionada co calzado, pero non son un zapateiro dos de antaño. O meu pai, si que traballou manual e tivo que facer todo. Cando eu me metín nisto, alá polo ano 2006 cun socio de Xunqueira Ambía terra de zapateiros tamén, eu xa estaba relacionado co mundo do calzado, pero ca venda ao conocido. Para min todo isto foi novo, sen ser estraño. Tiven que educarse a cortar, a rebaixar a pel, a aproveitala…
A quen vende o calzado?
Basicamente aos feirantes. Este tipo de calzado noso, morreu. Acabouse. Se miras para os pés, ningún destes rapaces vai traer unhas botas das miñas ou das que se facían aquí antaño.
Xa non coidamos os pés?
O que é un desastre son as zapatillas, polos forros sintéticos que che arden os pés, non traspiran. Onde estea un bo zapato de pel, cun forro de pel que traspire o pé. Antigamente, os zapateiros na parte de adiante, metían as vexigas dos porcos, como si fora o forro de Gore-Tex, e iso non deixaba advenir a auga.